این اثر بازخوانی معاصر از سنتهای بصری ایرانزمین است؛ روایتی که در آن عناصر اساطیری، نقوش تزیینی و الگوهای هندسی با زبانی مدرن بازآفرینی شدهاند. ترکیببندی در قالب یک طاقنما شکل گرفته و فضای درونی اثر را به گونهای سامان میدهد که یادآور معماری آیینی و نگارگری کهن باشد. در مرکز این جهان نمادین، حیوانی اسطورهمانند قرار گرفته که با رنگگذاری تخت و نقشپردازی تکرارشونده، جنبهای آیینی و نگهبانانه پیدا کرده است.
حضور دو نخل بزرگ در دو سوی ترکیب، ارجاعی مستقیم به مفاهیم باروری و تداوم زندگی در هنر ایرانی و بینالنهرینی دارد. پرندگان در حال پرواز در بخش بالایی اثر، بر پویایی و لایههای معنایی مرتبط با آزادی و گذر زمان تأکید میکنند. بهکارگیری رنگهای خاکی، طلایی و سبز تیره—در کنار قرمز شاخص پیکره حیوان—بیانیهای بصری درباره همزیستی زمین، قدرت و حیات است.
در بخش زیرین، استفاده از الگوهای هندسی لوزیشکل و نقش انار، ارتباط اثر را با سنتهای بافتههای ایرانی و ساختارهای تزئینی معماری تقویت میکند؛ گویی زمین اثر با حافظه بصری فرش ایرانی تثبیت شده است.
این تابلو نه صرفاً احضار گذشته، بلکه تفسیر دوباره آن در زبان تصویر امروزی است؛ ترکیبی که میراث نقوش کهن را با بیانی معاصر پیوند میزند و جهانی میسازد که در آن اسطوره، طبیعت و زیباییشناسی ایرانی در تعادلی نو بازآفرینی میشوند.